Bitwa pod Budziszynem (1945)

Ten artykuł dotyczy bitwy pod Budziszynem w 1945. Zobacz też: Bitwa pod Budziszynem – stronę ujednoznaczniającą.

Bitwa pod Budziszynem

II wojna światowa, front wschodni, część operacji łużyckiej
Pomnik radzieckich i polskich ofiar bitwy budziszyńskiej
Czas	21–30 kwietnia 1945
Miejsce	Budziszyn, Łużyce
Terytorium	III Rzesza
Przyczyna	ofensywa radziecko-polska 1945
Wynik	zwycięstwo Niemców
Strony konfliktu
III Rzesza  ZSRR  Rzeczpospolita Polska
Dowódcy
Ferdinand Schörner Hermann von Oppeln-Bronikowski Wilhelm Schmalz Fritz-Hubert Gräser Iwan Koniew Iwan Pietrow Karol Świerczewski
Siły
50 000 polskie: 90 000 radzieckie: 20 000
Straty
ok. 1598 zabitych, rannych i wziętych do niewoli polskie (oficjalne): 4902 zabitych, 10 532 rannych, 2798 zaginionych radzieckie: brak danych
brak współrzędnych

Bitwa pod Budziszynem – jeden z epizodów operacji łużyckiej w końcowej fazie II wojny światowej, kilkudniowa bitwa pomiędzy 2 Armią Wojska Polskiego oraz radzieckiej 52 Armii i elementami 5 Gwardyjskiej Armii a wojskami niemieckimi z Grupy Armii „Mitte” (tzw. zgrupowanie zgorzeleckie pod dowództwem gen. von Oppeln-Bronikowskiego). Rozpoczęła się 21 kwietnia 1945 i trwała zasadniczo do 26 kwietnia (ostatnie starcia trwały jeszcze 30 kwietnia). Była to ostatnia udana ofensywa niemiecka w czasie wojny.

W tym czasie 2 AWP poniosła bardzo ciężkie straty. Dostępne statystyki wskazują, że w całej dwutygodniowej operacji łużyckiej w kwietniu 1945, której bitwa pod Budziszynem była najbardziej krwawym epizodem, 2 Armia straciła 57% swoich czołgów i dział pancernych oraz ponad 20% artylerii, a straty w ludziach wyniosły 4902 poległych, 2798 zaginionych bez wieści i 10 532 rannych, co stanowiło aż 27% wszystkich strat poniesionych przez całe ludowe Wojsko Polskie od października 1943 do maja 1945.